Wciąż wędrujemy, goszcząc w uroczych zakątkach bliskich i bardziej odległych stron. Napotkane pejzaże, zasłyszane historie ludzkich losów, dzieła rąk i intelektu, ogniskują nasze zainteresowanie. Pobudzają zmysły. Przychodzi wigilijny wieczór i wtedy obdarowani takim bagażem przeżyć i doświadczeń słyszymy kolędowe zaproszenie : „Pójdźmy wszyscy do Stajenki…” A ta, „ mizerna, cicha”, wolna od jarmarcznego zgiełku lewackich celebrytów moralnego rozpadu, zwanego buńczucznie postępem, staje się azylem dla sponiewieranej ludzkiej duszy. Jest pełna „Niebieskiej Chwały”, dając schronienie dziecinie, o której poeta napisze : „Mądrość, Mądrości, Światłość, Światłości, Bóg – człowiek to wcielony !”. Starczy tam miejsca i dla nas, by jak co roku ogrzać serce przesłaniem miłości i nadziei, płynącym z Bożonarodzeniowego Orędzia. Nim ruszymy dalej z tej niebiańskiej oazy na kręte i strome ścieżki szarych dni, porzućmy troski, choćby na ten świąteczny czas. Bo jakże może być inaczej, gdy pośród blasku Betlejemskiej Gwiazdy usłyszymy „ Hej ludzie prości, Bóg z wami gości, skończony czas niewoli. On daje siebie, chwała na niebie i pokój ludziom dobrej woli.”
