Katolicki Klub Turystyki Aktywnej

Trudno znaleźć słowa, którymi z bólem serca znów trzeba pożegnać przyjaciela. Kilka tysięcy wspólnie pokonanych kilometrów i towarzyszących temu rozmów i refleksji, nie sposób zapomnieć. Janek był z nami niemal od początku istnienia Katolickiego Klubu Turystyki Aktywnej.Tylko kilka wspólnie przebytych górskich wędrówek, nie pozwoliło zapewne wielu z nas na bliższy z nim kontakt, ale dla grupy biegaczy i spacerujących, zawsze był kimś bardzo bliskim. Spotykając się tak często, poznaliśmy też jego futbolową, sędziowską pasję i troskę o najbliższych. Zawsze potrafił znaleźć czas, by zaoferować pomoc potrzebującym. Janku, w naszym blachowniańskim środowisku ludzi aktywnych, szczególnie będzie Cię brakowało. Niech Pan wynagrodzi Ci to dobro, które bezinteresownie ofiarowałeś innym, a w szczególności dzieciom. Przyszedł, choć o wiele za wcześnie czas, byś mógł odpoczywać w pokoju. Dla mnie pozostaniesz na zawsze pełnym optymizmu Jasiem – w pamięci i modlitwie za Twoją duszę.

W piątkowy poranek 18 grudnia, dotarła do nas jakże smutna, wręcz porażająca informacja o śmierci naszego kolegi i przyjaciela – Bogusława Leszczyńskiego. Odszedł nagle, w tym trudnym czasie, który wznosząc pandemiczne mury społecznego dystansu, nie pozwolił od niemal roku spotkać się na rowerowym czy pieszym szlaku. Nie zapomnimy jednak wspólnie przebytych kilometrów i przegadanych godzin. Jest i pozostanie w naszej pamięci kimś, kto nas inspirował, wspierał i prowokował do poszukiwania historycznej prawdy i odkrywania piękna i porządku, w na pozór banalnym świecie naszej codzienności. Boguś, dzięki Tobie „Zielony Wierzchołek Śląska” stał się nam bliski, a dzieje jego bohaterów – ofiar wojen, powstań i komunistycznego terroru – nad grobami których tak często stawaliśmy, scementowały nasze więzi z przeszłością. Zapewne teraz również oni otoczyli Cię niebiańską opieką, wespół ze świętym Nepomucenem, którego napotkane wizerunki zamknięte w przydrożnych kapliczkach, były obiektami Twojego zainteresowania. My zaś, jeszcze z tej sfery ziemskiego bytowania, ofiarujemy modlitwę i ciepłe wspomnienia, a bliskim, żonie Bożence, przekazujemy serdeczne wyrazy współczucia.

Kolejne Święta Bożego Narodzenia coraz bliżej. Trochę śniegu i rozświetlone uliczne dekoracje zdają się tworzyć klimat znany od lat. Jeszcze chwilę i te najkrótsze w roku dni powinny nieść niezmąconą niepewnością radość, którą winniśmy się dzielić, czując ciepło serc swoich licznych bliskich. Uchylić drzwi dla samotnego, pozostawiając przy wigilijnym stole puste miejsce. Gromkim śpiewem kolędy oddać hołd Bożej Dziecinie, adorując Żłobek w podczas Pasterki. To takie oczywiste obrazy, zastygłe w pamięci i tradycji. Wydawać by się mogło, że skoro czas okupacji niemieckiej i ponury okres stanu wojennego nie odebrał nam prawa do takiego przeżywania Świat, nie spotkamy się z większymi restrykcjami. Niestety, czasem nie starcza wyobraźni. Zakazy i nakazy pandemiczne chcą jeszcze raz w tym roku zawłaszczyć Świąteczny Czas. Choć nie sposób być obojętnym wobec niebezpieczeństwa choroby, jej konsekwencji i lekceważenia odpowiedzialności wobec drugiego człowieka, życzę Wszystkim, by te Święta, jak głosi modny slogan, nie minęły „bezobjawowo”. Niech pozostanie w nas pragnienie serdecznego spotkania w licznym kręgu rodziny, czy przyjaciół, by przełamując kruchy opłatek, poczuć moc miłości, jako owocu zrozumienia, przebaczenia, szczerości. Uwierzmy, że znów wrócimy do tak zwanej normalności, o ile nie zagubimy pamięci i wiary. A dziś, tak dotychczas trywialne życzenie zdrowia, znaczyć powinno o wiele więcej. Zaś pospolite „Wesołych Świąt”, niech niesie nadzieję na spokojne i beztroskie jutro. Ziemska perspektywa Betlejemskiej Stajenki, w racjonalnych kryteriach nie napawała  świetlaną przyszłością. Bądźmy więc jak ci Trzej Mędrcy ze wschodnich krain, którzy odczytując znaki z nieba nie pobłądzili. Oni nie tylko oddali hołd Chrystusowi, ale i z nami podzielili się roztropnością, wytrwałością, mądrością. Życzę Wszystkim, by te Dary Bożonarodzeniowej Nocy ubogaciły nasze serca i obudziły pokłady ufności w przekonanie, że już niedługo znów spotkamy się na wędrówce tak w znane, jak i w dotychczas niepoznane krainy. Błogosławionych Świat Bożego Narodzenia.

Zwykle w początkach października pojawiało się zaproszenie na spotkanie podsumowujące naszą letnią aktywność. Była wtedy okazja by spotkać się w przyjacielskim gronie z ks. Jackiem, uczestnicząc w dziękczynnej eucharystii przed polowym ołtarzem, a później przy ognisku powspominać miniony czas i czynić plany na przyszłość. Wydawało się, że tylko jakiś nagły, ekstremalny kaprys pogody może tę tradycję zniweczyć. Jednak ten rok, już od wczesnej wiosny był jakże inny. Restrykcje epidemiczne nałożone na zachowania społeczne, a także nasza osobista odpowiedzialność i ostrożność,  mocno ograniczyła dotychczasowe formy zbiorowej aktywności. Sądziłem, że te utrudnienia i potencjalne niebezpieczeństwo narażenia się na konsekwencje choroby, bądź kwarantanny, szybko miną, co umożliwi powrót do bezpiecznych, radosnych spotkań i wyjazdów. Niestety sytuacja, z jaką stykamy się na progu jesieni, jest statystycznie o wiele bardziej niepokojąca niż ta, którą przetrwaliśmy wiosną. Oprócz medialnych informacji bezosobowo traktujących przypadki zachorowań i kwarantann, dotarły do mnie wieści, że Covidowe problemy dotknęły również nasze środowisko. Życzę wszystkim zdrowia i wytrwałości w znoszeniu uciążliwości ograniczających normalne funkcjonowanie. Dołączając do tych spostrzeżeń cząstkę osobistej odpowiedzialności oraz niepewność, co do wymogów kolejnych restrykcji pandemicznych, pragnę z żalem poinformować, że tegoroczne spotkanie na zakończenie letniego sezonu nie odbędzie się. Wiem, że wielu spośród nas samotnie, bądź w niewielkich grupach, znajduje chwilę wytchnienia przemierzając rekreacyjnie ciekawe zakątki. Może wówczas, gdy ścieżka powiedzie pod krzyż, czy kapliczkę, pamięć odtworzy te chwile spod Blachowniańskiego Źródełka, z patronującym mu św. Hubertem. Kto może, niech wówczas stanie na chwilę w modlitewnej zadumie prosząc, byśmy mogli jak najszybciej wrócić do bezpiecznego wędrowania po pełnym darów piękna i harmonii Dziele Bożego Stworzenia.

Poszukując takich miejsc, gdzie krzyż, kapliczka, czy Droga Krzyżowa stanowi dodatkowy element wkomponowany w krajobraz, czy w przyrodnicze bogactwo zieleni, polecam najnowsze dokonania Krzysztofa Arabasa, naszego przyjaciele z rowerowego orbitowania wokół Częstochowy, którego jest pomysłodawcą i organizatorem. Co więcej, aktywność jaka w nim drzemie wyzwoliła nową pasję. Krzara wraz z Iwonką postanowili skatalogować  miejsca na obszarze Jury Krakowsko-Częstochowskiej, gdzie można odnaleźć elementy sakralne, trwale związane z wapiennym, skalnym podłożem. Aktualne dokonania można obserwować na mapie linkowanej tutaj. Jak widać, każde z odwiedzonych stanowisk dokumentowane jest fotografią i krótkim opisem. Taka pasja, to odkrywanie nie tylko przedmiotów kultu, często zagubionych w morzu zieleni i zapomnianych przez ludzi, ale sięganie do przeszłości i poznawanie historii narodu, nierzadko ludzkich namiętności, które wyzwalały ducha wiary dając nadzieję, a jakże często realna Bożą Opiekę. Krzysztof snuje fascynujące opowieści, z którymi być może na kolejnym posezonowym spotkaniu będzie się w stanie podzielić. Na razie obserwujmy mapę tych dokonań, a jeżeli moglibyśmy z własnych odkryć coś dorzucić, prosi o informację, której mogę być pośrednikiem. Zachęcam również do odwiedzenia rowerowego blogu Iwony, gdzie znajdziemy więcej fotek i opisów.