Święta Wielkiej Nocy Chrystusowego Zmartwychwstania budzą jak co roku wielorakie refleksje. Te powierzchowne, mówiące o bliskim schyłku zimowego czasu i te głębsze - sięgające duchowych pokładów ludzkiej egzystencji. Cieszymy się żywszym blaskiem słońca i z dobiegających z błękitu nieba wesołych śpiewów skowronków. Wzrok może sięgnąć dalej, nieskrępowany krótkim, szarym zimowym dniem, i jakże często dobiega do rozstajów dróg, gdzie napotyka rozpostarte ramiona krzyży. To symbol tych dni. Tak jak ciepłe tchnienie wiosny – znak nadziei. Miał być narzędziem śmierci i hańby, a stał się orędziem przebaczenia i drogowskazem dla szukających wsparcia. Gdy znów powędrujemy ścieżką wiodąca u Jego stóp pomyślmy, że wszystek ból, który dotyka i serce i krępuje ciało, możemy pokonać. On zmartwychwstał, a my zdajmy się na Jego pomoc. Takiej wiary, która napełni nadchodzące dni szczęściem ufności w spełnienie dobra, życzę Wszystkim Przyjaciołom i sympatykom KKTA.
