Katolicki Klub Turystyki Aktywnej

Prawie dokładnie rok temu wędrowaliśmy z Jarnołtówka na Biskupią Kopę. Mimo śniegu i tęgiego mrozu, wycieczka ta pozytywnie zapisała się w pamięci i do dziś prowokowała do podjęcia podobnego wyzwania. Trzeba było jednak wziąć pod uwagę, że o tej porze roku trudno prognozować pogodę i możliwą frekwencję, więc ostrożnie wybraliśmy się na liczącą ok. 15 kilometrów trasę po Beskidzie Śląskim. Jak widać z mapy, punktem wyjścia i równocześnie powrotu, była leżąca między Bielskiem a Szczyrkiem Bystra. Po drodze mogliśmy odpocząć aż w trzech schroniskach, z których najciekawsze moim zdaniem, to Stefanka na Koziej Górze. Zgodnie z przypuszczeniami, podejście z Bystrej na Klimczok było prawie dziewicze, więc przecieraliśmy szlak. W partii szczytowej, znaki turystyczne skrywał śnieg. Pozostała jedynie intuicja, mapa i gps. Na szczęście sprzyjająca pogoda służyła pomocą i pozwoliła mimo trudności na podziwianie przepięknych widoków prawdziwej beskidzkiej zimy. Dokładną analizę, profil wysokościowy oraz ślad przebytej trasy, nałożony na różne mapy, można obejrzeć tutaj. Resztę „opowiedzą” autorskie galerie fotografii, do obejrzenia których zapraszam.

Okryty bielą śniegu zimowy las, tworzy niezwykłe pejzaże i ukrywa w swoim wnętrzu bajeczne obrazy malowane mroźnym wiatrem i śnieżnym puchem.  Większości z nas takie widoki kojarzą się jeszcze z błękitnym niebem i złotymi iskierkami słońca, połyskującymi spomiędzy gałązek. A gdyby niebo było granatowe, prawie czarne, gdzieniegdzie rozświetlone mętnym migotaniem gwiazd, a przed oczyma jedynie plama światła z małej latarki, pełzająca miedzy drzewami w poszukiwaniu ścieżki w śnieżnym bezdrożu? To obraz nocy. Leśnej nocy, kiedy wokół panuje niczym niezmącona cisza, zatopiona w krystalicznie czystym, mroźnym powietrzu, które niemal bezwiednie karmi płuca, a z mroku, co chwilę wyłaniają się strojne bielą choinki, niczym panny okryte ślubnym welonem. Prawda, że inne to piękno, ale jakże urokliwe. A do tego, pewien niepokój o drogę, bo przecież w ciemnościach poznane wcześniej miejsca, nie są tak  oczywiste. To klimat nocnego spaceru, który już trzykrotnie tegorocznej zimy towarzyszył nam w późnowieczornej rekreacji. Ostatnia trasa, pokonana w piątkowy wieczór 18-tego stycznia, liczyła niespełna 23 kilometry i pewnie nie będzie to ostatni taki spacer tej zimy.

Przepraszam Wszystkich zainteresowanych, do których z powodu awarii serwera utrzymującego główną stronę KKTA, nie dotarło zaproszenie na ten spacer. Wyjaśnienie i konsekwencje z tytułu zaistniałej sytuacji, opisuję na stronie głównej.

Korwinów odwiedziliśmy latem, przejeżdżając przez tę miejscowość liczną grupą rowerzystów. Dziś, było zdecydowanie spokojniej, skromniej liczebnie i mniej kolorowo, co jak na zimową porę przystało, nie powinno dziwić. Śnieg, choć niezbyt głęboki, dotrzymywał towarzystwa i dominował w towarzyszących nam krajobrazach. Trasa spaceru, kończąca się na przystanku kolejowym w Masłońskich Natalinie liczyła niespełna 17,5 kilometra (mapa tutaj), prowadząc przeważnie leśnymi i polnymi ścieżkami. Zima znacznie zmienia widok zapamiętanych latem pejzaży, o czym można się przekonać, oglądając prezentowane w galeriach fotografie. Mimo trudniejszych warunków warto dokonać takiej konfrontacji, a przy okazji ciekawie spędzić zimowy dzień.