Ścieżka wijąca się pośród pól. Jeszcze jeden zakręt, osłonięty cieniem wiekowego boru i rozdroże. A ponad nim, chylący się ze starości krzyż. Omodlony łzami smutku. Opromieniony radością dobrej nowiny. Rozkłada ramiona szepcząc : tędy. Dwa ramiona i dwie drogi. Więc dokąd ? Czy tam, gdzie będzie łatwiej i bliżej, czy rozgarniając omdlałymi stopami koleiny piasku, brnąć pod górę, by zyskać czas na spojrzenie wstecz. Raz jeszcze, na znak Chrystusowej Męki i symbol zmartwychwstania. Jakże często naszym wędrówkom towarzyszy ten symbol Golgoty. Dziś w przededniu Świąt Paschalnej Ofiary życzę, aby zaduma nad tajemnicą Chrystusowego Zmartwychwstania zrodzonego przez Krzyż, przyniosła owoc przemiany życia w lepsze, wartościowsze spotkanie z drugim człowiekiem i z treścią Kamiennych Tablic Dekalogu. Niech tegoroczna Wielkanoc ofiaruje nam wrażliwość „odkrywania nowej ziemi i nowego nieba”. Błogosławionych Świąt.
