Wokół przyroda budzi się do życia a my, chrześcijanie, koncentrujemy w pasyjnych rozważaniach swoją uwagę na poszukiwaniu sensu ludzkiego istnienia, biegnącego przecież nieuchronnie ku fizycznej śmierci. Z pozoru sprzeczność, ale gdy zagłębimy się w mistykę Chrystusowej Ofiary zrodzonej z cierpienia i krzyża, dylemat upada. Burzy go wiara w zmartwychwstanie. W jego konsekwencji w Dzień Wielkiej Nocy radośnie świętujemy Pańskie „wstąpienie na Niebiosa”. Gdy jednak sięgniemy głębiej, do obietnicy złożonej słowami Jezusa, a zapisanej na kartach Pisma św., ta radość powinna być również naszym osobistym udziałem. By tak się stało, spójrzmy raz jeszcze na Krzyż, a w jego cieniu starajmy się dostrzec drugiego człowieka. Dajmy się ponieść wrażliwości wzniesionej na fundamencie miłości bliźniego tak, by ulżyć mu w jego troskach, uszanować w nim wielkie dzieło Boskiego Stworzenia, a sięgając do słów i czynów nie zapominać o Dekalogu. Wtedy może lżej i z większą ufnością w ostateczne dobro zdołamy pokonać przeznaczoną każdemu z nas podróż do kresu doczesności, usłaną cierniami porażek, zakrętami rozterek i brzemieniem bolesnych doświadczeń. Póki jeszcze można, róbmy kolejny krok w stronę światła jaśniejącego ponad Golgotą. Niech płynący stąd promień miłosierdzia Zmartwychwstałego Chrystusa sięgnie do naszych serc. Błogosławionych Świąt.
