Kiedy mrok okryje ziemię, a grudniowe niebo rozświetli blade światło wschodzących gwiazd, zda się, że znów jest tak samo jak przed rokiem. Może pojawi się puste miejsce przy wigilijnym stole. Może ktoś odszedł i już nie wróci by wziąć w dłonie okruch białego opłatka. Może świat mniej wokół radosny, a życie trudniejsze. Jest jednak coś, co trwa niezmiennie i stwarza dla tego wieczoru aurę ciepła, bezpieczeństwa i spełnienia. To miłość, płynąca wartkim nurtem życzeń, słanych szczerym sercem. W cieniu choinki i Betlejemskiej Stajenki. Kolejny raz znużeni wiekiem stają się dziećmi, a dzieci odnajdują swoje marzenia ukryte w świątecznych upominkach. W niepamięć odchodzą zadawnione krzywdy. Spoglądając na migocący płomień świecy z Caritasu mimowolnie przychodzi potrzeba poniesienia pomocy skrzywdzonym i zagubionym. Zewsząd dobiegają nas słowa bogate w dobro, nadzieję i życzliwość. To nieliczny dzień w roku, pełen bezinteresownej miłości. Tylko, dlaczego taki jedyny? By tak właśnie nie było, życzymy sobie, by takie małe Wigilie codziennie rozgrzewały nasze serca. Byśmy czuli, że jesteśmy potrzebni, kochani, a dobro czynione wysiłkiem pracy niech nikt nie trwoni i lekceważy. A Pan, który stanął dziś pośród nas, niech doda nam wiary i woli podążania jego nauką. Tak, by każdy dzień, mógł być naszym kolejnym, Bożym Narodzeniem.
