Zainteresowanym rowerową rekreacją zaproponowałem do pokonania trasę liczącą niespełna 90 km, prowadzącą z Lublińca przez : Żędowice, Barut, Świbie, Krupski Młyn, Kokotek, Rusinowice, Sadów, Kochanowice, Herby i Cisie do Blachowni. Jej mapę można przejrzeć tutaj lub tutaj. Przebiega przez wiele ciekawych miejsc, z których zapewne najistotniejszym jest tzw. „Polana Śmierci” w miejscowości Barut. Tutaj w 1946 roku funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa zorganizowali zasadzkę i dokonali bestialskiego mordu niemal 200 żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych z oddziału Henryka Flamego ps. Bartek. Aby nie przejeżdżać z Blachowni pełnej pętli i wrócić wczesnym popołudniem, do Lublińca można było podjechać pociągiem, odjeżdżającym ze stacji Blachownia o godz. 6.07.
Tym razem pogoda, choć upalna, ale prawdziwie letnia, pozwoliła zrealizować zamierzony cel. Trasa została trochę zmodyfikowana, ale i tak nie pozwoliło to uniknąć uciążliwych do pokonania, piaszczystych odcinków leśnych pomiędzy Krupskim Młynem a Piłką. Oprócz dokumentacji fotograficznej z jej ciekawszych miejsc, zrodziły się również refleksje w odniesieniu do bliższej i dalszej przeszłości tzw. „Polany Śmierci”. Ten historyczny memorial upamiętniający bestialskie morderstwo Żołnierzy Niezłomnych odwiedziliśmy pierwszy raz 10 lat temu. Później zaglądałem tam kilkukrotnie, dostrzegając ze zdziwieniem brak jakichkolwiek działań konserwacyjnych, czy modernizacyjnych. Obecnie nawet dojazd od strony miejscowości Barut uniemożliwia znak zakazu ruchu z wyłączeniem jedynie dla pojazdów funkcjonującej w pobliżu Polany placówki medycznej. W bliższym, czy dalszym sąsiedztwie nie ustawiono żadnych tablic kierunkowych lub informacyjnych o lokalizacji tego miejsca. Dla każdego, który niemal wszędzie spotyka z pietyzmem i szacunkiem utrzymane upamiętnienia miejsc nawet pojedynczych kaźni zbrojnego podziemia, taki stan zdumiewa. Czyżby moc potomków ubeckich donosicieli, zdrajców i morderców miała wciąż takie przełożenie na ludzkie zachowania i podejmowane decyzje? Cóż, mądrzy ludzie powiadają, że podróże kształcą, a „Resortowe dzieci” to nie bajka.
