Kolejny raz świąteczny czas Bożego Narodzenia nadchodzi w towarzystwie niepewności i niepokoju. Co może przynieść nam jutro? W dzień pandemii, w czas zmagania się dobra ze złem i w świecie, w którym dotychczasowe zasady przyzwoitości zostały podeptane, a barbarzyństwo słowa i obsceniczne zachowania kreują chwilowych bohaterów. Nie domykając powiek, chciałoby się znów ujrzeć Betlejemski Żłobek, jaki zapisał się w dziecięcej pamięci i ludzką ciżbę adorującą Świętą Rodzinę z kolędą na ustach. Rzesze ludzi, jak zwykło się mówić prostych i prawych. Jeszcze dalekich od świętości, ale rozumiejących sens spotkania z nowo narodzonym Chrystusem. Potrafiących przekazać sercem swym dzieciom tradycję wiary w niewyszukanych gestach, jak choćby kultywując tradycję gromadzenia przez adwentowe tygodnie za dobre uczynki ździebeł siana, którymi w wigilijny wieczór wymoszczą żłobek dla Bożego Niemowlęcia. Tym, co bodaj przez wieki zasadniczo się nie zmieniło, jest oczekiwanie szczęścia, zdrowia i pomyślności. Już nazajutrz po przełamanym opłatku, gdy tylko blask betlejemskiej gwiazdy zagaśnie w słonecznej poświacie kolejnego poranka. Tego oczywiście z serca wszystkim życzę dodając, by spotkaniu z drugim człowiekiem towarzyszyła bezinteresowna życzliwość, wyrozumiałość, szacunek i troska. Wierzę, że w ten Świąteczny Czas płynące do i od nas dobro spowije ciepłem serdeczności codzienne zabieganie, ukryje urazy, wynagrodzi krzywdy, zamieniając się w naręcza pachnących ziół i aksamitnego siana obficie wypełniającego Betlejemską Grotę.
Błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia.
