Katolicki Klub Turystyki Aktywnej

Niemal równo dwa lata temu zamieściłem relację Łukasza Pawłowskiego z długodystansowego biegania wzdłuż Głównego Szlaku Sudeckiego. Dzisiaj mam znów przyjemność podzielić się informacją, że kolejny nasz klubowy przyjaciel – Tomek Ściubidło pokonał cały dystans Szlaku w iście surwiwalowym charakterze. W jedenastodniowym trekkingu, na trasie liczącej 444 km  był zdany jedynie na siebie. Na własną pomysłowość, wytrwałość, dobre przygotowanie i doświadczenie, które zebrał wcześniej wędrując w podobnym stylu wybrzeżem Bałtyku, lub płynąc kajakiem z nurtem rzeki Bug ( o czym również można poczytać na naszym blogu). Zatem, żadnych noclegów pod dachem, wypoczynków w schroniskach, czy na kwaterach, a wszystko co niezbędne to plecak ważący 11 – 16 kg.  Statystycznie ponad 40 kilometrów piechotą każdego dnia po czerwonym szlaku i w sumie ponad 10 000 m podejść. Na szczęście pogoda sprzyjała , a napotkane widoki dodawały ochoty do dalszej wędrówki.  Choć mogło być, jak wspomina Tomek lepiej, gdyż szlak omija tak ciekawe miejsca jak Śnieżka, czy Śnieżnik, a sam jego przebieg nie jest perfekcyjnie oznakowany. Tym niemniej, 7 czerwca po południu finiszem w Prudniku mógł cieszyć się pełnym sukcesem i wracać do Blachowni z pamiątką w postaci kilku odcisków i 5 kilogramów mniej. Gratulujemy Tomku i trochę Ci zazdrościmy tak wspaniałej przygody, ale kogóż byłoby stać na taki wysiłek. Czekamy na kolejne relacje. Spełniaj swoje marzenia.

A my, zajrzyjmy tymczasem do do autorskiej galerii zdjęć z wyprawy, będącej formułą fotoreportażu  z pokonania Głównego Szlaku Sudeckiego.

Anomalie pogodowe z końca kwietnia spowodowały zmianę terminu tego wyjazdu na czerwcowy. Miałem nadzieję na znacznie korzystniejsze warunki do wędrówki i rzeczywiście, chyba nikt nie pożałował tej decyzji. Aura wynagrodziła długie czekanie pięknym, słonecznym dniem. Napotkaliśmy na trasie wiele miejsc z rozległymi widokami gorczańskich hal i leśnych dolin, gdzie szum potoków i świergot ptaków wynagradzał zmęczenie po przebytej drodze. Tym razem na szlakach nie napotkaliśmy błota, choć idąc skrótami, nie wszędzie było tak sucho. Wspominając tę sobotę, spójrzmy raz jeszcze na mapę, by odnaleźć Lubomierz i leżącą kilka kilometrów na południowy wschód osadę Rzeki. Tam właśnie, na Przełęcz Przysłop dowiózł nas autobus, by wkrótce potem przejechać na miejsce parkowania w Ochotnicy Dolnej. Okolice stacji paliwowej, położonej w tej miejscowości, wyznaczyły docelowe miejsce spaceru. Na wędrówkę mieliśmy do dyspozycji dziewięć godzin, co przy dobrej pogodzie wielu zachęciło do nieco dalszego spaceru. Wyruszając z zatoki postojowej przy przystanku PKS na Przełęczy Przysłop weszliśmy na szlak żółty, by przez Jaworzynkę i piękne polany Adamówki, podejść na Gorc Troszacki. Tam kilka osób poszło dalej na Kudłoń i Przełęcz Borek, a reszta po zmianie koloru szlaku na zielony, a później niebieski, dotarła do pasterskiej chaty zwanej „Papieżówką„. Stamtąd idąc różnymi  wariantami ścieżek  pokonaliśmy wyniosły Gorc, schodząc z niego do Ochotnicy Dolnej. Zastane po drodze widoki zostały utrwalone w galeriach fotografii, do obejrzenia których zapraszam.

Te malownicze pejzaże, czasem nie do końca wiernie zapisane w wyświetlanych obrazach, jeszcze żywo tkwiły w naszej pamięci. Dopiero co zeszliśmy do autobusu a obok, na skraju drogi przy rozległym placu – skład drzewa. Potężne modrzewiowe pnie złożone w pryzmy, jak wielkie ławy zapraszały by na nich spocząć. Pamiętały pewnie czasy austro-węgierskiej monarchii, wojennej trwogi i partyzanckich szarż Żołnierzy Niezłomnych. Teraz w milczeniu i pokorze czekają, by stać się meblem, czy kawałkiem podłogi. Jeszcze nie tknęły ich ostrza tartacznych pił, a już służą ludziom. Kiedyś wzbijały się konarami w niebo, szumiały na wietrze, gubiły zielone igły odradzane co wiosnę, a dziś – leżą niby martwe kłody. Niby, bo przecież żyć będą innym życiem. Przeminie drzewo, będzie pożyteczne drewno. Snując takie filozoficzne treści, potęgowane błękitem nieba rozpostartym nad sąsiednimi wzgórzami i pluskiem wody z potoku Ochotnica, dobiegł do nas dźwięk melodii. Smartfon, choć daleko mu było do koncertowej akustyki, poruszył serca. Po chwili słuchania wydawało się, że zasłyszany tekst ballady, ubrany w piękną, irlandzką melodię, ktoś kieruje do nas. Śpiewający je Zbigniew Wodecki dopiero co odszedł, a przecież tak jak to drewno wciąż jest z nami, służąc nam dorobkiem swego życia. Może kiedyś spoglądał na pokryte wielobarwną zielenią gorczańskie polany i teraz stamtąd, dokąd i my zmierzamy, przytakuje słowom św. Jana Pawła II, wyrytym na pamiątkowym kamieniu strzegącym Papieżówki : „pilnujcie mi tych szlaków”. Bo kiedy nas już nie będzie, niech przyjdą tutaj dzieci naszych wnuków, a dusze ich niech będą równie wrażliwe na piękno i harmonię Bożego Świata.
Czytaj dalej →