Kontynuując jesienne wędrówki po Beskidach, wyruszyliśmy w dobrze znany i odwiedzany już przez nas rejon Czantorii, ale tym razem nie z okolic Ustronia, ale z czeskiego Trzyńca. Spacer miał początek na północno-wschodnich obrzeżach tego miasta, w dzielnicy Leszna Dolna (Dolni Listna), by chwilę później schodząc z asfaltowej drogi podejść w kierunku wzniesienia Mały Ostry (mapa tutaj – przeglądając mapę proszę wybrać opcję nawigacyjną „View Fullscreen”). Dalej podążaliśmy czerwonym szlakiem aż do żółtego, który krótkim podejściem prowadził na grzbiet Wielkiej Czantorii, w okolice schroniska Cantoryje. Niestety na tym obszarze, wchodzącym w obręb rezerwatu przyrodniczego, zmieniono w stosunku do prezentowanej mapy przebieg szlaku czerwonego, a niebieski został przeznakowany na żółty. W sumie te zmiany wydłużyły podejście, ale pozwoliły mimo mgły cieszyć się widokami zimy, jakich tak niżej, jak i u nas jeszcze nie mogliśmy doświadczyć. Ze schroniska, które trafniej opisuje miejscowe określenie, nazywając je „chatą”, a jej gospodarz tropi turystów z własnym prowiantem niczym ZOMO „bibułę” w pamiętną , grudniową noc, skierowaliśmy się za znakami czarnymi grzbietową, tzw. Ścieżką Rycerską, idąc przez Małą Czantorię do Podlesia, skąd nie zmieniając koloru oznakowania szlaku przez Przełęcz pod Tułem, Rezerwat Cisów, okolice zamku Czelów, kamieniołom Kanada doszliśmy do centrum Goleszowa, gdzie oczekiwał autobus. Trasa liczyła nieco ponad 25 km, przy sumie podejść 1 267 m. Sugerowany czas przejścia szacowany na ok 6,5 godziny okazał się realny. Szczegóły tutaj.
Łagodniejszy i trochę krótszy, choć niestety mniej interesujący, był wariant przejścia łącznikowym, żółtym szlakiem z przysiółka Góra do Podlesia, omijając w ten sposób masyw Czantorii. Taka opcja skróciła długość drogi do około 21 km, a czas przejścia o ok 1,5 godziny, przy sumie podejść wynoszącej 805 m. Szczegóły tutaj.
Mimo dość trudnych, już prawie zimowych warunków i mglistej, wilgotnej pogody, udało się zamienić listopadowy, szary dzień w aktywną, niebanalnie spędzoną sobotę, co dokumentują fotografie zamieszczone w autorskich galeriach, do obejrzenia których zapraszam.
Ostatni tegoroczny wyjazd w góry, prowokuje do kilku słów podsumowania tego minionego czasu. Tym bardziej, że to już dziesiąty, jubileuszowy rok od pierwszej wycieczki na Turbacz, która była firmowana projektem KKTA. Przez ten czas zrodziło się wiele nowych znajomości i przyjaźni. Z sentymentem wspominamy tych, z którymi z rożnych powodów od wielu lat nie wędrowaliśmy. Wciąż mając nadzieje, że znów zobaczymy ich twarze i wdamy się w serdeczną jak niegdyś rozmowę. W ich miejsce, pojawiają się wciąż nowe osoby, by po chwili stać się bliskim towarzyszem i przyjacielem w górskim wędrowaniu. To cieszy, że spotykamy ludzi o podobnej nam wrażliwości i potrzebie kontaktu z pięknem natury, mimo włożonego wysiłku, a nierzadko ogromnego samozaparcia. Dzielimy się doświadczeniami i służymy pomocą. Mnie oprócz tych spostrzeżeń ogromnie raduje coraz liczniejsza obecność w naszej grupie ludzi młodych. Ich pogoda ducha, ciekawość świata, otwartość, a nierzadko fantazja i młodzieńczy optymizm, pozwalają nie odczuwać tak ciężaru wieku i przeróżnych obciążeń, kumulujących nasze troski. Odwzajemniamy się – jeżeli nie dość skutecznie, to nad tym popracujemy - pomocą, dobrym i ciepłym słowem i żeby nie być górnolotnym, jakąś miarą turystycznego autorytetu. To ostatnie pole zachowań, każe wrócić do zrodzonej przed dziesięciu laty idei, która tworzyła KKTA w poszanowaniu dla rożnych ludzkich zachowań, ideologii i przekonań, w myśl zasady, że różnorodność czyni świat ciekawym i pięknym, ale powinna przy szacunku i tolerancji odmiennych postaw, wyzwalać mechanizmy samokontroli, by sprostać oczekiwaniu większości do przyjemnego, radosnego spędzenia dnia, wychodząc naprzeciw kanonom aktywnej turystyki. Wyznając słuszną zasadę, że wszystko co z „Bożego Ogrodu” jest darem dla człowieka, warto pamiętać, o mierze każdego dobra. Nie chciałbym, podnosząc ten watek być tak purytański jak oczekiwania stawiane uczestnikom wycieczek PTTK, ale proszę, szczególnie osoby wybierające się z nami po raz pierwszy, o roztropność w ilości alkoholowych przysmaków. Bo młodsi na nas patrzą, kultura słowa ubożeje, kontakt z rzeczywistością może być mało klarowny, a pewne idee, o których wspomniałem wyżej, chcielibyśmy podtrzymywać. Nie pisze tego po to, by kogokolwiek eliminować, czy krytykować, ale uznałem, że muszę się podzielić refleksjami wsłuchując się w opinie, które ostatnio do mnie dotarły. Nie wszystko dostrzegam siedząc przy kierowcy, więc w ten sposób pozwolę sobie wyrazić swoje zdanie. A przy okazji, wspominając o Częstochowskim Oddziale PPTK, jestem pełen uznania jego dorobku w dziele propagowania masowej turystyki. Tej górskiej i o ile wiem, nie tylko. Serdecznie pozdrawiam osoby zaangażowane w organizacje wyjazdów, życząc im, by nie tracili wiary w to co robią, bo dzieło jest piękne. Może kiedyś szlaki naszych wycieczek skrzyżują się na jakimś szczycie, czy w dolinie i będzie to spotkanie ludzi bliskich duchem, a nawet więcej, gdyż przecież wielu z naszych klubowiczów uczestniczy w przedsięwzięciach PT-ku.
A tymczasem czekamy na zimę. Patrząc co przyniesie, będę myślał o wyjeździe w którąś z dwóch ostatnich sobót stycznia. Pewnie w jakiś niezbyt odległy zakątek i na szlaki, którymi będzie się dało pospacerować. Uciesze się z nowych propozycji, dorzucając je już do tych, które dostałem od Michała, Radka, Marka, Agnieszki. Czytaj dalej →
Dla chcących powtórzyć pokonanie tej trasy, a korzystających z urządzeń do nawigacji satelitarnej przygotowałem do pobrania w plikach: jej ślad zapisany w formacie gpx, oraz mapę kompatybilną z aplikacjami OruxMaps oraz TwoNav. Najlepsza dla Oruxa, moim zdaniem, dla tej okolicy jest wektorowa KSWMAPA, dostępna na stronie internetowej autora. Zaś dla TwoNav’a, fragment mozaikowej mapy Polski o indeksie : POLAND_TOPO_14_09_333, dostępny bezpłatnie po zarejestrowaniu się na serwerze producenta programu.
