Kolejny raz zmierzamy w ten świąteczny czas bliżej Krzyża. Jedni odnajdując miejsce w jego cieniu, drudzy kierując swe kroki w stronę błękitnej poświaty ufności i nadziei płynącej ze Źródła Bożego Miłosierdzia, a kolejni przechodząc mimochodem, zwrócą co najwyżej uwagę na prostą konstrukcję dwóch spojonych ze sobą belek. Zapewne jednak wszyscy zidentyfikują Krzyż jako symbol cierpienia i ofiary. Ostatnie lata zderzyły naszą cywilizację z tragicznymi skutkami pandemii i obciążeniami, które przyniosła. Dziś przeżywamy tragedię Ukrainy. Czegóż trzeba więcej, by spod Golgoty odejść bez refleksji. Ktoś może obcesowo zauważy, że tam przecież były trzy krzyże. Czy zatem mamy biernie czekać na ten trzeci ? Czy sięgając po duchowe dary ofiarowane przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa nie próbować coś zmienić, zaczynając od siebie ?. Zapewne droga do ideału daleka, ale nie zrażając się porażkami niech każdy napotkany na drogach naszych wędrówek przydrożny Krzyż wybudzi z letargu, obojętności, rezygnacji. Podążajmy dalej z wiarą, że mimo ludzkiej ułomności stać nas jeszcze na wiele dobra – dla nas samych i drugiego człowieka. Błogosławionych Świat Zmartwychwstania Pańskiego.
