Pierwszy majowy poranek, ponury i deszczowy, sugerował, że do bagien nie musimy wcale daleko wędrować. Na szczęście prognozy o popołudniowym rozpogodzeniu sprawdziły się z nawiązką, dzięki czemu wycieczka była znakomitym relaksem, z możliwością poznania wielu interesujących zakątków. Pozwoliła również na bliski kontakt z dziką przyrodą, która zaoferowała nam, niemal na wyciągniecie ręki, szarżę w poprzek ścieżki stada sześciu dorodnych dzików. One są tam u siebie, a my, podobnie jak myśliwi, którzy nieopodal zagospodarowali uroczą polanę na miejsce biwakowe – jesteśmy gośćmi w tym koszęcińskim safari. Ciesząc oczy i duszę ciekawą kapliczką, wielką altaną z kamiennym paleniskiem, ławami, sprzętem do biwakowania dostępnym każdemu, który w to miejsce trafi, serce aż ścisnęła gorzka refleksja. U nas, zaledwie dwadzieścia kilometrów stąd, nie miałoby prawa się to „uchować”. Tutaj nic się nie zmieniło od ubiegłego roku. A u nas – zdemolowane przystanki autobusowe, zniszczone bohomazami ściany budynków, popalone kosze, pogięte znaki drogowe. Bo u nas jest „cywilizacja” i „europejski postęp” w imię zasady „róbta dziatki co chceta”. Zaś cała reszta narodu niech się wciąż kaja, że za mało oferuje młodym, którzy jakże często prócz dźwignięcia puszki z piwem, nie podejmą większego wysiłku. Dość refleksji, bo rower czeka, a komary zwietrzyły łatwą zdobycz. Przed nami pozostało jeszcze sporo drogi, gdyż wybraliśmy ambitniejszy wariant 62 kilometrowej trasy – przez Koszęcin. Dzięki temu, prócz pięknego drewnianego kościółka w Cieszowej, odwiedziliśmy podobne budowle w Koszęcinie i Boronowie, położone na szlaku zabytków architektury sakralnej w tej części województwa Śląskiego. W Boronowie zdążyliśmy jeszcze na pierwsze w tym roku Nabożeństwo Majowe, a w Koszęcinie, odwiedziliśmy kompleks parkowo-pałacowy, będący siedzibą Zespołu Pieśni i Tańca Śląsk. Pod pałacem można było przysiąść na ławeczce obok charyzmatycznego dyrektora Zespołu Stanisława Hadyny. Czyż nie było to piękne rowerowe przywitanie maja ?
